Uykucu Tavşan ve Yumuşak Yastığı

Uykucu Tavşan ve Yumuşak Yastığı Uykucu Tavşan, ormanın en sevimli ve en uykucu canlısıydı. Gözlerini her açtığında, bir süre sonra hemen esner, tekrar bir ağaç gölgesine kıvrılırdı. Tavşanlar hızlıdır derlerdi ama bu tavşan, sadece rüyalarında hızlıydı. Çünkü onun için en değerli şey uykuydu.

Ama bu uykuların bir sırrı vardı: Yumuşak Yastığı.

Bu yastık, pamuk çiçeklerinden, taze otlardan ve annesinin örttüğü ince yapraklardan yapılmıştı. Minik tavşan, o yastığın üstüne yattığında, en tatlı rüyalara dalardı. Bazen havuç tarlasında koştuğunu, bazen gökyüzünde uçan bir balonun içinde olduğunu görürdü.

Bir sabah, güneş daha yeni yeni yaprakların arasından sızarken, Uykucu Tavşan yastığını bulamadı. Gözlerini ovuşturdu, kulaklarını dikti, yatağını kontrol etti. Ama yoktu! Panikledi. Çünkü o yastık olmadan uyuyamazdı. Uyuyamazsa da rüya göremezdi.

#image_title

Hemen dışarı fırladı. “Yastığımı kim aldı?” diye bağırdı. Komşusu sincap başını yuvasından uzattı. “Ben almadım ama sabah erkenden rüzgâr çok kuvvetliydi, belki uçmuştur,” dedi. Tavşan, hemen rüzgârın estiği yöne koştu. Yolda bir kirpiye rastladı. “Yumuşacık, pamuk gibi bir şey gördün mü?” diye sordu. Kirpi başını salladı. “Şu taraftaki çiçeklerin arasında bir şey gördüm sanki.”

Tavşan oraya gitti ama sadece çiçekler vardı. Derken gökyüzüne baktı. Bir kuş uçuyordu ve gagasında beyaz bir şey vardı. “İşte!” dedi. “Yastığım o!”

Tavşan kuşun arkasından koşmaya başladı ama onun kadar hızlı olamazdı. Koşarken bir çukurdan düştü, bir çamura bastı ama vazgeçmedi. Çünkü o yastık sadece bir eşya değildi. Annesinin elleriyle yaptığı, içinde sevgi barındıran bir şeydi.

Kuş, bir ağacın tepesine kondu. Uykucu Tavşan nefes nefese ağacın altına geldi. “Lütfen yastığımı geri ver!” diye bağırdı. Kuş yastığa baktı. “Ben onu yuvam için almıştım. Ama bu senin için çok özelse, geri verebilirim,” dedi.

Tavşan gözleri dolu dolu teşekkür etti. “O yastıkla en güzel rüyaları görürüm,” dedi. Kuş da başını sallayarak yastığı aşağıya bıraktı. Tavşan onu tuttuğu gibi kucakladı, sarıldı, kokladı. “İşte buradasın!”

Eve dönerken yağmur başladı. Ama bu onu üzmedi. Çünkü yastığını bulmuştu. Eve geldiğinde hemen yatağına kıvrıldı. Yastığını başının altına koydu. Gözlerini kapattığında rüyasında, bir kuşla birlikte gökyüzünde uçuyordu.

O günden sonra Uykucu Tavşan yastığını her zaman göğsüne sarılarak uyudu. Ve ne zaman bir rüya görse, o rüyanın başlangıcında hep yumuşacık yastığı vardı.