Minik Ejderha Hikayesi

Minik Ejderha Hikayesi Bir varmış bir yokmuş, yedi tepenin ardında, sisle örtülü yemyeşil bir vadide, lavlarla değil çiçek tohumlarıyla nefes alan bir ejderha yaşarmış. Bu ejderha ne devasa ne de korkutucuymuş; henüz kuyruğu yere tam değmeyen, kanatlarını havada dengelemeye çalışan minik bir yavruymuş. Adı Pera’ymış. Pera diğer ejderhalar gibi alev püskürtemez, mağara içinde uyuklamazmış. Onun en büyük isteği gökyüzüne yükselmek ve orada bir yıldızla dostluk kurmakmış.

Kanatlarının Taşıyamadığı Düşler

Pera’nın ailesi, Gölge Dağı’nın eteklerinde yaşar, gece olduğunda alevle gökyüzünü renklendirirmiş. Büyük ejderhalar gururla uçarken, Pera bir kayanın üstünde oturur, sessizce onları izlermiş. Annesi hep şöyle dermiş: “Senin zamanın gelecek, sabırlı ol.” Ama Pera sabretmekten çok, denemeyi severmiş.

Bir gün gizlice uçmayı denemiş. Kanatlarını açmış, kendini bir tepenin üzerinden bırakmış ama rüzgâr onu taşıyamamış. Yere yuvarlanmış, çimenlerin arasına sinmiş. Diğer genç ejderhalar onu görüp gülmüşler. “Ateşi olmayan bir ejderha nasıl uçar?” demiş biri. “Kül bile olamaz bu,” diye alay etmiş bir diğeri.

Pera o gece uyumamış. İçinde ateş değil ama yanmak isteyen bir istek varmış: Kendi yolunu bulmak.

Ormanın Sırrını Fısıldayan Baykuş

Ertesi sabah, vadiye inen sabah sisinde yürürken yaşlı bir baykuşla karşılaşmış. Baykuşun tüyleri ay ışığı gibi parlıyor, gözleri derinlik taşıyormuş. “Gözlerin yukarıda ama ayakların yere tutunmamış,” demiş baykuş. “Uçmak isteyen önce neden uçmak istediğini bilmeli.”

Pera baykuşa derdini anlatmış. Uçamadığını, alev kusamadığını, kendini eksik hissettiğini söylemiş. Baykuş hafifçe gülümsemiş: “Alev bazen gözle değil, kalple çıkar. Gerçek uçuş, dışarıdan değil içeriden başlar.”

Sonra baykuş gagasıyla yere bir harita çizmiş. “Bu ormanda, Yansıma Göleti diye bir yer var. Oraya ulaşanlar kendini olduğu gibi görür. Ama dikkat et, herkes istediğini değil, hak ettiğini görür.”

Yansıma Göleti’ne Yolculuk

Pera ormanın içlerine doğru yola çıkmış. Yol boyunca dev ağaçlar, şarkı söyleyen rüzgârlar ve sessizce gözleyen yaratıklarla karşılaşmış. Her biri ona bir şey sormuş: “Kim olmak istiyorsun?” “Neden farklı olmak seni korkutuyor?” “Gerçekten ne arıyorsun?”

Bu sorular Pera’nın içini karıştırmış ama geri dönmemiş. Gün batımına yakın gölete varmış. Su cam gibi duruymuş. Yüzüne bakmak için eğildiğinde, sudaki yansımasında devasa bir ejderha yerine küçük, ışıltılı pulları olan bir varlık görmüş. Ama bu yansımanın gözleri cesaretle doluymuş.

Gölet birden konuşmuş: “Senin alevin farklı. Sen yakan değil, yeşerten ateşin taşıyıcısısın. Senin kanatların göğü değil, umudu taşır.”

Çiçek Nefesi

Pera göletten döndüğünde artık farklı hissediyormuş. Artık uçmayı değil, nasıl uçacağını biliyormuş. Vadinin yükseklerine çıktığında ilk defa kanatları rüzgârla dans etmeye başlamış. Havalanmış. Ama havadayken geride bıraktığı çiçek tohumlarının toprakla buluşup açmaya başladığını görmüş.

Her yere bastığında arkasında çiçekler beliriyormuş. Nefes aldığında, çevresine yumuşak bir ısı yayılıyormuş. Bu ısı yakan değil, can veren bir ısıymış. Artık Pera sadece uçmuyormuş; geçtiği yerlerde renk, neşe ve umut bırakıyormuş.

Genç ejderhalar onun etrafına toplanmış. “Alevin yok ama çiçeklerin var,” demiş biri hayranlıkla. “Sen gökyüzünü değil, kalpleri tutuşturuyorsun,” demiş bir diğeri.

Ejderhalar Vadisi’ne Yeni Bir Işık

O günden sonra Pera yalnızca minik bir ejderha değilmiş. O, vadinin ilk “çiçek ejderhası” olarak anılmış. Diğer ejderhalar onunla gurur duymuş. Çünkü artık herkes anlamış ki, ejderha olmak yalnızca ateşle değil, yürekle de olurmuş.

Pera her gece göğe yükselip, yıldızlara seslenmiş. Belki bir gün dost olacağı yıldızı bulamamış ama gökyüzünde parlayan yüzlerce yeni ışık görmüş. Çünkü onu izleyen her küçük ejderha, kendi alevini aramaya koyulmuş.