Küçük Ördek Yüzmeyi Öğreniyor

Göl Kenarında Başlayan Yeni Bir Gün
Güneş yavaşça gölün yüzeyine yansımış, suyun üstünde altın sarısı ışıklar dans etmeye başlamıştı. Doğa uyanıyor, yapraklar sabah rüzgârıyla nazikçe sallanıyordu. Büyük söğüt ağacının gölgesindeki yuvasında, sarı tüyleriyle minicik bir ördek başını uzattı. Gözlerini ovuşturdu, kanatlarını gerdi ve derin bir esneme ile yeni güne “merhaba” dedi.

Onun adı Cikcik’ti. Daha birkaç hafta önce yumurtasından çıkmış, dünyayla yeni yeni tanışıyordu. Gölü her gün uzaktan izliyor, annesi ve kardeşlerinin su üstünde süzülüşlerini hayranlıkla seyrediyordu. Ama bir sorun vardı: Cikcik hâlâ yüzmeyi öğrenememişti.

Biraz Korku, Biraz Merak

Biraz Korku, Biraz Merak
Cikcik suya yaklaşınca ayakları titriyordu. “Ya su çok derinse? Ya batarsam?” diye düşünüyordu. Kardeşleri çoktan gölün ortasında oynuyor, suya dalıp çıkıyorlardı. Annesi ona hep sabırla yaklaşmış, “Her ördek zamanı gelince suya alışır,” demişti.

Ama Cikcik’in içindeki korku, suyun serinliğinden çok derinlerdeydi. Su, ona sonsuz bir aynaya benziyordu. Yüzey sakin görünse de altında ne olduğunu bilmemek onu ürkütüyordu.

Bir gün annesi yanına gelip yumuşacık sesiyle, “Cikcik, bugün istersen birlikte kıyıya kadar gidelim. Suya girmek zorunda değilsin, sadece birlikte bakalım,” dedi.

Cikcik başını salladı. Artık sadece izlemek yetmiyordu. Cesaretin ilk adımı, suyun kenarına yaklaşmaktı.

Kıyıda Başlayan İlk Temas

Kıyıda Başlayan İlk Temas
Gölün kıyısında küçük taşlar ve yosunlar vardı. Suyun kenarındaki sığ alana adım attığında Cikcik’in patileri serinliği hissetti. “Ooo, bu çok soğuk değilmiş,” dedi kendi kendine.

Annesi hafifçe suya girdi, ardından kardeşleri geldi. Hepsi birlikte suyun üzerinde süzülüyor, nazikçe gülüyorlardı. Cikcik, cesaretini topladı ve biraz daha suya girdi.

Suyun yüzeyi o kadar sakin, o kadar güven vericiydi ki, Cikcik ilk kez kanatlarını açıp hafifçe çırptı. Suyun üstünde birkaç adım attı. Ayaklarının altındaki yumuşaklık ona güvende olduğunu hissettirdi. Ama sonra küçük bir dalga geldi, dengesini kaybetti ve suya hafifçe düştü.

Batmak mı? Hayır, Yüzmekmiş Bu!
Cikcik suya düştüğünde kısa bir an korkuyla gözlerini kapattı. Ama hemen ardından bir tuhaflık fark etti. Batmıyordu! Minik vücudu suyun üstünde kalıyordu. Ayakları suyun altında hareket ettiğinde gövdesi ileriye doğru kayıyordu.

“Olamaz!” dedi heyecanla. “Yüzüyorum!”

Annesi kenarda gülümseyerek izliyordu. “Aferin sana Cikcik. İşte suyun sırrı bu. Onu tanıdıkça, seni taşıdığını anlarsın.”

Kardeşleri hemen etrafına toplanıp onunla birlikte suyun içinde dönmeye başladılar. Cikcik artık sadece yüzen bir ördek değil, kendi korkusunu aşmış bir kahramandı.

Sudaki İlk Macera

Sudaki İlk Macera
O günden sonra Cikcik her sabah erkenden uyanıp göle koştu. Artık kıyıda durmak yerine suya zıplayarak giriyor, minik sıçramalarla suyu şenlendiriyordu.

Bir sabah, gölün diğer ucundan gelen bir ses duydular. Küçük bir kurbağa, suyun ortasındaki yapraktan düşmüş ve yardım istiyordu. Cikcik hiç düşünmeden ona doğru yüzmeye başladı. Suyun içindeki kıvrak hareketleriyle hızla kurbağaya ulaştı.

“Merak etme, ben seni kıyıya götürürüm,” dedi. Kurbağa Cikcik’in sırtına tutundu ve birlikte kıyıya geldiler.

Kurbağa minnetle teşekkür etti. “Sen ne cesur bir ördeksin!” dedi. Cikcik ise gülümsedi: “Ben sadece yüzmeyi yeni öğrendim ama dostluğu çoktan biliyordum.”

Korkunun Arkasındaki Işık

Korkunun Arkasındaki Işık
Göl artık Cikcik için sadece bir su birikintisi değil, özgürlüğün ve keşfin kapısıydı. Korkuyla yaklaştığı şey, aslında onu büyüten ve güçlendiren bir dost olmuştu.

Annesi bir akşam ona sarılıp şöyle dedi: “Suya ilk adımı atmak zordu biliyorum, ama sen kalbinle adım attın. Asıl cesaret budur.”

Cikcik gözlerini kapatırken, gökyüzünde yıldızlar parlıyordu. Göl gecenin sessizliğinde hafifçe dalgalanıyor, içinde bir kahraman ördeği huzurla taşıyordu.

Gökten üç elma düşmüş: biri ilk adım atanlara, biri korkularını aşanlara, biri de yüreğiyle yüzen miniklere…