Kayıp Emzik Aranıyor! Masalı Oku

Kayıp Emzik Aranıyor! Masalı Oku Minik bebek Batu, sabah güneşi odasının camından içeri sızarken tatlı tatlı uyanıyordu. Gözlerini ovuşturdu, kollarını esnetti ve yüzünde kocaman bir gülümsemeyle doğruldu. Ama bir şey eksikti… Ağzı biraz boş, kalbi biraz huzursuzdu. Elini yastığının altına, battaniyesinin köşesine attı ama emziği yoktu!

Batu, sevdiği mavi emziği her zaman yanında taşırdı. Uyurken, oynarken, hatta bazen banyo yaparken bile… Ama şimdi nereye gitmişti bu emzik? Gözleri büyüdü, dudakları büzüldü. “Hmmh… Emzik yok…” dedi mırıldanarak. Bu, bir emzik acil durumu demekti!

Annenin Sessiz Araştırması

Batu’nun annesi mutfakta kahvaltı hazırlarken minik ayakların panik panik gelişini fark etti. Batu ellerini yana açmış, kaşlarını çatmıştı. “Emziğim…” dedi kısacık ama kararlı bir sesle. Annesi hemen eğildi. “Emziğin kayıp mı? Hadi hemen birlikte bakalım,” dedi.

Önce yatağın altına baktılar. Sonra oyuncak sepetinin içine. Kitapların arası, koltuğun kenarı, halının altı… Her yere baktılar ama emzik yoktu. Annesi göz göze geldi Batu’yla. “Sanırım büyük bir emzik macerası başlıyor!” dedi. Batu’nun gözleri heyecanla parladı.

İlk Durak: Oyuncak Kutusu

Batu ve annesi ilk olarak oyuncak kutusuna gittiler. İçerisi pelüş ayılar, renkli arabalar ve bloklarla doluydu. Batu kutunun içine ellerini daldırdı. Minik fil oyuncağını bir kenara koydu. Blokları üst üste dizip bir kule yaptı, sonra hepsini devirdi. Ama emzik hâlâ yoktu.

O sırada sarı ördek oyuncağından bir ses geldi: “Cık cık! Ben emziği yemedim, söz veriyorum!” Batu güldü. Emziği bir ördek yutmuş olamazdı ya! Annesi “Oyuncaklar suçsuz, devam edelim mi?” diye sordu. Batu ciddi ciddi başını salladı.

Kayıp Emzik Aranıyor! Masalı Oku

İkinci Durak: Çamaşır Sepeti

Sıradaki yer, banyodaki çamaşır sepetiydi. Bazen Batu, emziği elindeyken çamaşırlarla oynamayı severdi. Belki yanlışlıkla oraya düşürmüştü. Sepeti annesiyle birlikte eğilip incelediler. Renkli pijamalar, minik çoraplar, battaniye…

Annesi bir çorap çıkardı. “Bak bu da kayıptı, bulmuş olduk!” dedi. Batu emziği bulamamıştı ama kayıp çorabın bulunması da fena değildi. Yine de kalbi biraz buruktu. “Emziiiik?” diye tekrar sordu. Annesi onu kucağına aldı. “Merak etme, emziği birlikte bulacağız,” dedi.

Üçüncü Durak: Mutfak Sandalyesi

Sabah kahvaltısından sonra belki emziğini mama sandalyesinde unutmuştu. Mutfakta sandalyeye tırmandılar. Mama önlüğü, meyve kabukları, birkaç kırıntı… ama yine emzik yoktu. Batu’nun omuzları düştü. Gözleri dolu dolu oldu.

Annesi hemen onu kucağına alıp sarıldı. “Bazen eşyalar saklambaç oynamayı sever,” dedi. “Ama biz daha zekiyiz, değil mi Batu?” Batu gözlerini sildi ve başını salladı. “Evet,” der gibi bir cıvıltı çıkardı.

Yardıma Gelen Dede

Yardıma Gelen Dede

Tam o sırada kapıdan dede içeri girdi. “Ne oldu benim aslan torunuma?” diye sordu. Annesi durumu anlattı. “Emziği kaybettik,” dedi. Dede kaşlarını çatıp gülümsedi. “Hmmm… Dede dedektif göreve başlasın o zaman!”

Dede bir dedektif gibi ellerini sıvayıp koltukların altına, pencerelerin pervazına, kitaplığın arkasına baktı. Sonra Batu’nun battaniyesini inceledi. “Burada bir ağırlık var…” dedi. Battaniyeyi hafifçe silkeledi ve… mavi emzik yere düştü!

Batu’nun gözleri parladı. Hemen eğildi ve emziğini kucaklar gibi sarıldı. “Emziiiiiik!” dedi sevinçle. Annesi güldü, dede ise “Dedektif Dede yine iş başında!” diye kahkaha attı.

Mutlu Son ve Öğrenilen Ders

Batu emziğini bulmuştu. Yeniden huzurluydu. Ama bu kayıp macerası ona çok şey öğretmişti. Ararken sabırlı olmuş, yardım istemiş, birlikte araştırmışlardı. Annesi şöyle dedi: “Eşyalarımız bazen kaybolabilir ama birlikte olursak her şey kolaylaşır.”

O günden sonra Batu emziğini uyuduktan sonra özel bir kutuya koymaya başladı. Emziği hep orada, güvenli bir köşede duruyordu. Her sabah uyanınca ilk baktığı yer orasıydı.

Batu artık biliyordu: Emzikler kaçmaz, sadece saklambaç oynamayı çok sever!