Gökyüzünde Sallanan Uyku Salıncağı

Gökyüzünde Sallanan Uyku Salıncağı Ormanın en yüksek tepesinde, ince dallarla örülmüş, yapraklarla süslenmiş özel bir salıncak vardı. Bu salıncağı başka hiçbir hayvan göremezdi çünkü sadece uykunun perileri onu görünür hale getirirdi. Onun adı: Uyku Salıncağı’ydı. Ve bir gece, minik baykuş Bibu bu salıncağı buldu.

Bibu, diğer baykuşlar gibi geceyi çok severdi ama o biraz farklıydı. O, geceleri gökyüzüne bakar, yıldızlara şiirler fısıldar, hayal kurardı. Fakat son günlerde Bibu hiç uyuyamıyordu. Gözlerini kapatsa bile içi kıpır kıpırdı. Uyumak istiyor ama bir türlü rüyaların o yumuşak dünyasına giremiyordu.

Bir gece, Bibu kanatlarını açtı ve yüksek dağlara doğru süzüldü. “Belki orada uykuyu yakalayabilirim,” dedi. Uçarken rüzgâr hafif hafif kulağına melodiler fısıldıyor, ay ışığı tüylerinde parlıyordu. Derken bir ışık huzmesi dikkatini çekti. Işık, gökyüzünde dalgalanıyor, bir şeyleri işaret ediyordu. Bibu daha da yaklaştı ve sonunda gördü: Salıncak!

Gökyüzünde Sallanan Uyku Salıncağı

Salıncağın ipleri gökyüzüne bağlanmış gibiydi. Her iki yanında yıldız tohumlarıyla süslenmiş yapraklar, ortasında pamuksu bir minder vardı. Bibu yavaşça salıncağa kondu. Ve o anda her şey değişti. Rüzgar usulca salıncağı sallamaya başladı. Hafif bir melodi kulaklarına doldu, kalbi yavaşladı.

Bibu, başını mindere koyduğunda, ilk defa gözleri ağırlaştı. Uyku perileri onu karşıladı. Minik elleriyle alnına dokundular. “Hoş geldin,” dediler. “Burası, gökyüzünde sallanan uyku salıncağı. Buraya gelen herkes huzurla uyur, rüya içinde rüya görür.”

Ve Bibu uykuya daldı.

İlk rüyasında, pamuk şekerden bulutların arasında süzülüyordu. Yıldızlarla dans ediyor, ay ışığından kaydıraklarda kayıyordu. İkinci rüyasında bir çiçek yaprağının içinde bebekken yeniden uyandığını gördü. Son rüyasında ise annesinin kanatlarının altına girip, güvenle uyuduğunu hayal etti.

Gökyüzünde Sallanan Uyku Salıncağı

Sabah olmadan hemen önce, salıncak yavaşça durdu. Uyku perileri fısıldadı: “Şimdi geri dönme vakti.” Bibu gözlerini açtı, mutlu ama biraz buruk. Salıncağa teşekkür etti. “Siz beni uykuya geri getirdiniz,” dedi. Periler gülümsedi: “Artık ihtiyacın olduğunda bizi hatırla. Uyku, kalbini dinlediğinde gelir.”

Bibu, geceyi ardında bırakıp ormana geri döndü. Ağaçların arasından geçerken hafifçe esnedi. İlk kez sabah olurken bile yorgun hissetmiyordu. Salıncağı göremiyordu artık ama kalbinde onun yumuşak sallanışını hissediyordu.

O günden sonra her gece, uyuyamayan minik hayvanlara Bibu kendi melodilerini fısıldadı. Uyku gelmeyenlere yıldızlar topladı, bulutlardan düşen damlalarla ninni söyledi. Çünkü artık biliyordu: Uyku, sadece kapanan gözlerde değil, huzurla atan kalplerde saklıydı.

Ve belki bir gün, o minik salıncak tekrar belirirdi. Belki bir başka yorgun kalp, gökyüzünde onunla buluşur, uykuya sarılırdı.