Çirkin Ördek Yavrusu Masalı

Çirkin Ördek Yavrusu Masalı Yazın güneşi parlarken, çimenler arasında kurulu bir yuvada ördek annesi sabırla yumurtalarının çatlamasını bekliyordu. Yuvasındaki altı yumurta gün geçtikçe ısındı, çatırdamaya başladı. Bir sabah beş küçük sarı ördek yavrusu dünyaya geldi. Neşeli sesler, titrek adımlar ve heyecanla dolu bir sevinç hâkimdi.

Ama altıncı yumurta hâlâ hareketsizdi. Diğerlerinden daha büyüktü ve çatlamamıştı. Anne ördek biraz daha bekledi. Günler sonra sonunda o yumurta da çatladı. İçinden çıkan yavru, diğerlerine hiç benzemiyordu: daha büyük, daha solgun renkte, tüyleri gri, gagası uzundu.

Diğer yavrular şaşkınlıkla bakarken, anne ördek duraksadı. “Bu da benim yavrum,” dedi içtenlikle, ama çiftlikteki diğer hayvanlar öyle düşünmedi.

İlk Bakışta Yargı

Göl kenarında yaşayan tavuklar, kazlar, hatta diğer ördekler, bu farklı yavruya “çirkin” diyordu. “O bizden değil,” dediler. Küçük yavru, her gün kendini dışlanmış hissediyordu.

Kardeşleri oynarken onu iter, gagalar, uzak dururdu. Diğer hayvanlar onunla alay eder, arkasından fısıldaşırdı. Ördek annesi onu korumaya çalışsa da, yavru her geçen gün biraz daha içine kapanıyor, göl kenarındaki kendi yansımasına bakıp üzülüyordu.

“Neden böyleyim?” diye soruyordu kendi kendine. “Neden farklı olmak bu kadar zor?”

Yalnızlığın Yolculuğu

Bir sabah, güneş yükselmeden gölden ayrıldı. Ne annesine ne kardeşlerine veda etti. Sessizce ormana doğru yürüdü. Karşısına çıkan her canlı ondan kaçtı ya da onu yadırgadı.

Rüzgârla savrulan yaprakların arasında, bir kurbağa ona bakıp güldü: “Sen kimsin böyle?” diye sordu. Cevap vermedi. Çünkü ne olduğunu artık kendisi de bilmiyordu.

Günler geçti, mevsim değişti. Yapraklar sarardı, gökyüzü bulutlandı. Küçük ördek yavrusu ormandaki bir kulübenin yakınlarında yaşlı bir kadının tavuğu ve kedisiyle birlikte yaşamaya başladı. Ama orada da yabancıydı. Tavuğun kısa bacakları, kedinin kıvrak hareketleri arasında, o hep fazla iri, fazla hantal kaldı.

Çirkin Ördek Yavrusu Masalı

Kışın Soğuk Sessizliği

Sonbahar yerini sert kışa bırakırken, yavru ördek yalnız başına kalmıştı. Kulübeden ayrılmış, donmuş gölün kıyısında sığınacak bir yer arıyordu. Kar yağarken, soğuk rüzgâr tüylerinin arasına işlerken, zaman zaman gözlerini gökyüzüne dikti.

Bir gün, yukarıda süzülen zarif beyaz kuşlar gördü. Uzun boyunları, geniş kanatları ve muhteşem süzülüşleriyle gökyüzünü sessizce kesiyorlardı. Ördek yavrusu onların güzelliği karşısında büyülendi.

“Ne kadar güzeller,” diye düşündü. “Keşke ben de onlar gibi olsaydım.” Ama hemen ardından başını eğdi. “Ben sadece çirkin bir ördeğim.”

Baharın İlk Işığı

Kış sona erdi. Karlı dalların yerine tomurcuklar, donmuş göllerin yerine şırıltılı sular geldi. Yavru ördek büyümüş, gövdesi uzamış, tüyleri değişmişti ama o aynadaki değişimi fark etmiyordu.

Bir sabah göl kenarına geldiğinde, suya eğildi. Artık kimseden kaçmak istemiyordu. Ama suya baktığında tanıyamadığı bir yansıma gördü: uzun boyunlu, beyaz tüylü, zarif bir kuş…

Şaşkınlıkla geri çekildi. “Bu ben olamam,” dedi. O sırada gökyüzünden üç kuğu indi. Yanına yaklaştılar, başlarını zarifçe eğip selam verdiler.

“Sen aramıza hoş geldin,” dediler.

“Ben mi?” diye sordu. “Ama ben çirkin bir ördek yavrusuyum.”

Kuğular gülümsedi. “Hayır. Sen hep bir kuğuydun. Sadece zamanın seni tamamlamasını bekledin.”

Çirkin Ördek Yavrusu Masalı

Gerçeği Kabullenmek

O an ördek yavrusu, ya da artık kuğu olduğunu bilen genç kuş, kalbindeki bütün yaraları unutur gibi oldu. Yıllarca duyduğu küçümseyici sözler, dışlanmalar, yalnızlık… Hepsi geçmişte kaldı.

Çünkü artık biliyordu ki, güzellik dış görünüşte değil, gelişmenin, sabrın ve kendini bulmanın içinde saklıydı.

O günden sonra diğer kuğularla birlikte gölde yüzmeye başladı. Artık sadece güzel olduğu için değil, kendini olduğu gibi kabul ettiği için mutluydu.

Onu izleyen çocuklar, “Ne güzel bir kuğu,” diyor, küçük hayvanlar ona hayranlıkla bakıyordu. Ama o artık başkalarının ne dediğiyle değil, kendine ne söylediğiyle mutlu oluyordu.

Değişim Zamanla Gelir

Çirkin Ördek Yavrusu’nun hikâyesi sadece bir masal değil, her canlının kendini bulma sürecinin bir aynasıydı. Herkesin içinde saklı bir zarafet, keşfedilmeyi bekleyen bir güç vardı.

Ve bazen farklı olmak, yalnızca daha güzel bir dönüşüm için bir başlangıçtı.

Gökten üç elma düşmüş: biri sabırla bekleyenlere, biri dışlanmışken kendini bulanlara, biri de güzelliğin içten geldiğini anlayanlara…